เปรียบสโมสรฟุตบอลเป็นเรือเดินทะเล เรือแต่ละลำต้องมีหางเสือในการกำหนดทิศทาง แต่การบังคับเรือให้ไปตามทิศทางที่หางเสือกำหนดเป็นงานของกัปตัน หางเสือไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ด้านหน้าของลำเรือได้ กัปตันต่างหากที่เป็นคนมองเห็นและตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่กำลังเคลื่อนเข้าไปหา จะหลบหรือจะชนก็เป็นการตัดสินใจของกัปตัน เป้าหมายมีเพียงแค่รักษาทิศทางและไปให้ถึงปลายทาง
ทุกวันนี้การทำสโมสรฟุตบอลมีบุคคลหนึ่งตำแหน่งที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ตำแหน่งซึ่งถูกพัฒนาขึ้นมาตามรูปแบบของวงการกีฬาฝั่งอเมริกัน ผู้อำนวยการกีฬา (Sporting Director) หรือ ผู้อำนวยการฟุตบอล (Director of professional football) พวกเขาคือหางเสือที่จะกำหนดแนวทางที่สโมสรจะมุ่งหน้าไป หรือเป็นคนวางเป้าหมายของการทำงานในแต่ละปี และในระยะยาวของสโมสร ขณะที่ผู้จัดการทีมคือกัปตันของเรือที่ชื่อว่าสโมสรฟุตบอล
16 จาก 20 ทีมในศึกพรีเมียร์ลีกของอังกฤษมีบุคลากรที่ทำงานในตำแหน่งนี้ ส่วนสโมสรที่ไม่มีทั้ง 4 ทีมก็ได้แก่ ไบรท์ตัน คาร์ดิฟฟ์ เบิร์นลี่ย์และที่น่าประหลาดใจว่า ทีมอย่างแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดไม่มีคนทำหน้าที่นี้
มีคำถามที่น่าสนใจว่าทำไมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดไม่มีคนทำหน้าที่นี้ ในขณะที่บรรดาคู่แข่งทั้งในอังกฤษและทั่วยุโรปต่างมีกันจะหมดอยู่แล้ว เรื่องนี้กลายเป็นจุดอ่อนในตัวสโมสรแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดเอง มันเกิดขึ้นจากความสำเร็จที่เซอร์อเล็ก เฟอร์กูสันได้ทำทิ้งไว้ เพราะยุคสมัยแห่งความสำเร็จของกุนซือชาวสก็อตแลนด์ เขาได้รับอำนาจเด็ดขาดในการตัดสินใจเลือกแนวทางของสโมสร การเล่น การจัดการ รวมไปถึงการซื้อขายนักเตะ ทั้งหมดนี้เซอร์อเล็กมีส่วนสำคัญทั้งหมด เมื่อผู้ที่ทำหน้าที่ทุกอย่างวางมือลง สโมสรยังยึดติดกับสิ่งที่ถูกสร้างไว้ว่าเป็นมาตรฐาน ทำให้บทบาทของเซอร์อเล็กถูกส่งต่อมายังเดวิด มอยส์, หลุย ฟานกัล และโฆเช่ มูรินโญ่ แต่ทว่ามันมีเพียงหน้าที่เท่านั้น ไม่ได้มีบารมีตามมาด้วย
บารมีของเซอร์อเล็กทำให้บอร์ดสโมสรไปจนถึงเจ้าของทีมต้องยอมลดระดับตัวเองลงมา รวมไปถึงอยู่ในสถานะป๋าว่าไง สโมสรว่างั้น ซึ่งไม่ใช่ว่าเซอร์อเล็กจะไม่เคยเดินหมากพลาด หลายครั้งทั้งในการซื้อขายนักเตะผิดพลาดและการจัดการภายในทีมก็ไม่ลงตัว แต่ด้วยความที่สุดท้ายแล้วแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดมักจบฤดูกาลด้วยการมีถ้วยรางวัลสำคัญ ๆ เสมอทำให้มันหักลบความล้มเหลวบางเรื่องที่ท่านเซอร์ทำลงไปได้
ตัดกลับมาที่สถานการณ์หลังจากแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดใช้งานสามกุนซือต่างสไตล์ ไล่ตั้งแต่เดวิด มอยส์จนถึงโฆเซ่ มูรินโญ่ สิ่งหนึ่งที่สโมสรสีแดงแห่งเมืองแมนเชสเตอร์ไม่มี คือแนวทางที่สโมสรจะเล่น ตัวตนของสโมสรที่แฟนบอลสัมผัสได้ในยุคของเซอร์อเล็กหายไปจากสนาม พร้อมกับภาพแฟนบอลในโอลด์แทร็พฟอร์ดที่เว้าแหว่งเนื่องจากพวกเขาไม่ได้เล่นฟุตบอลเหมือนที่เซอร์อเล็กทำไว้ หากว่ามีใครสักคนที่เป็นผู้อำนวยการฟุตบอลของสโมสร เขาจะต้องสะกิดเตือนลงไปว่าตอนนี้ผู้จัดการทีมกำลังพานักเตะเล่นผิดไปจากแนวทาง และต้องพาทีมกลับมาเข้ามาในไลน์ที่ถูกต้อง
ผู้อำนวยการฟุตบอลไม่ใช่ของใหม่ในโลกลูกหนัง แต่เป็นแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดเองที่ล้าหลังกับการให้ความสำคัญเรื่องนี้ แน่นอนว่ามีคนมากมายที่สามารถเดินเข้ามาทำงานนี้ได้โดยการชูธงให้ผู้จัดการทีมเล่นตามธรรมชาติของสโมสรที่เฟอร์กูสันสร้างไว้ คล้าย ๆ ที่โอเล่ กุนนาร์ โซลชาทำในการไปเยือนคาร์ดิฟฟ์ นั่นคือการเล่นเกมบุก ก็แค่บุกจนกว่าจะชนะ และก็แค่บุกจนกว่าจะชนะขาดลอย