“เวลาเกิดอะไรขึ้น ผู้คนมักจะพูดว่า ถ้า เฟอร์กูสัน ยังอยู่จะไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น หาก เฟอร์กูสัน ยังไม่วางมือจะตัดสินใจอย่างนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุก ๆ สิ่งจะต้องถูกนำไปเปรียบเทียบกับช่วงเวลาของ เฟอร์กูสัน” นี่คือคำกล่าวของอดีตกองหน้าของสโมสร ที่ปัจจุบันย้ายไปค้าแข้งอยู่ที่ประเทศอเมริกาในศึกเมเจอร์ ลีก อย่าง ซลาตัน อิบราฮิโมวิช

                ถามว่าสิ่งที่ ซลาตัน กล่าวมาเป็นความจริงหรือไม่ ก็ต้องเรียนตามตรงว่าเป็นความจริง เพราะเหล่าแฟนบอลจำนวนมากของสโมสรรวมถึงอดีตนักเตะระดับตำนาน ต่างมักจะยกวิธีการจัดการหรือการตัดสินใจของ เฟอร์กูสัน เป็นตัววัดความถูกต้องในการตัดสินใจทำอะไรหลาย ๆ อย่างของสโมสรในปัจจุบัน เพราะต้องไม่ลืมว่าช่วงเวลาของความสำเร็จที่ตำนานกุนซือ
อย่าง เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ได้สร้างไว้อย่างยาวนั้น ได้จารึกเกิดเป็นจิตวิญญาณของยูไนเต็ดไปแล้ว

                ทีนี้ ถ้าต้องการให้เหล่าแฟนบอล สื่อ หรือนักวิจารณ์ ก้าวข้ามเรื่องนี้ไปจะต้องทำอย่างไร

                อย่างแรกเลยคือ จะต้องมีผู้จัดการทีมที่มาสร้างความสำเร็จให้กับสโมสร และจะต้องอยู่กับสโมสรเป็นระยะเวลายาวนานพอสมควร ดังเช่นที่ เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ได้นำ ยูไนเต็ด ก้าวข้ามความสำเร็จที่ทางอดีตกุนซือระดับตำนานอย่าง เซอร์ แม็ตต์ บัสบี้ ได้เคยสร้างไว้ให้กับสโมสร

                นอกจากความสำเร็จ และช่วงเวลาที่จะอยู่กับทีมนั้น สิ่งที่ต้องทำอีกอย่างคือ ความสม่ำเสมอ

                ตลอดระยะเวลาที่ เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ได้เข้ามาคุมทีม ถ้าไม่นับช่วงแรก ๆ กับทางสโมสรที่ต้องวางรากฐานให้กับทีมในระยะยาว ยูไนเต็ด เป็นเพียงไม่กี่สโมสรที่สามารถกล่าวได้ว่า มีความสำเร็จที่สม่ำเสมอมากที่สุด โดยแทบไม่มีฤดูกาลไหนเลยที่จะไม่ประสบความสำเร็จ หรือถึงแม้ในฤดูกาลนั้นจะไม่ได้แชมป์ ก็มักจะใช้เวลาปรับแก้ไขทีมเพียงไม่นานในการกลับขึ้นมากวาดสำเร็จอยู่เสมอ

ลีกคัพ 4 สมัย เอฟเอคัพ 5 สมัย แชมป์ระดับสโมสรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่าง ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ลีก 2 สมัย และแชมป์ลีกในประเทศ 13 สมัย คือสิ่งที่การันตีการนำพาสโมสรประสบความสำเร็จอย่างสม่ำเสมอของ เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน โดยรวมการคว้าแชมป์ไปทั้งสิ้น 24 รายการตลอดการคุมทีม 26 ปี และได้พาสโมสร แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ขึ้นมาเป็นสโมสรชั้นนำของยุโรป

จากเงื่อนไขที่ว่ามา แค่เพียงเงื่อนไขแรกที่จะต้องพาทีมพุ่งชนความสำเร็จ และอยู่กับทีมในช่วงระยะเวลาที่ยาวนานพอสมควรก็ยากแล้ว เพราะในยุคทุนนิยมแบบนี้ ต่อให้คุณพาทีมคว้าแชมป์ลีก หรือ ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ลีกได้ ก็ยังไม่สามารถ
การันตีเก้าอี้ผู้จัดการทีมว่าจะมั่นคงแค่ไหน อย่างที่ได้พบเห็นมาแล้วกับ เคลาดิโอ รานิเอรี่ กุนซือผู้สร้างตำนานให้กับสโมสร
 เลสเตอร์ ซิตี้ ที่ภายหลังพาสโมสรคว้าแชมป์ลีกที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะทำได้ กลับเกิดสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดยิ่งกว่า เมื่อโดนปลดจากการเป็นผู้จัดการทีมในฤดูกาลต่อมาจากผลงานที่ย่ำแย่

ดังนั้นก็ต้องหันกลับมามองตามความเป็นจริงว่า คงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครมาลบรอยจารึกแห่งความสำเร็จที่
เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ได้ประทับไว้กับสโมสร แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด และหวังได้แต่เพียงว่า สักวันหนึ่งจะมีคนที่ก้าวเข้ามาเปิดหน้าประวัติศาสตร์ใหม่ให้เหล่าแฟนบอลได้ตื่นตาตื่นใจอีกครั้ง

แน่นอนว่าในยุคที่กีฬาฟุตบอลรุ่งเรือง แฟนบอลสามารถเข้าถึงข้อมูลข่าวสารที่น่าสนใจในโลกฟุตบอลได้อย่างรวดเร็ว อีกอาชีพหนึ่งที่เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้แฟนบอลร่วมวิเคราะห์ถึงแผนการเล่นในแต่ละเกมนั้น คงหนีไม่พ้นอาชีพอย่าง
นักวิจารณ์ฟุตบอล ซึ่งโดยมากล้วนแล้วแต่เป็นการนำเอาเหล่าอดีตตำนานนักเตะที่เคยสร้างชื่อ หรือแม้กระทั่งโค้ช ผู้จัดการทีม ที่ว่างงานอยู่ในขณะนั้น มาร่วมวิเคราะห์เจาะลึกถึง แผนการเล่น การแก้แผนทีมคู่แข่ง รวมทั้งมุมมองต่อปัญหา หรือวิธีแก้ปัญหาที่เหล่าทีมฟุตบอลต่าง ๆ ได้เจออยู่ในขณะนั้น

                ซึ่งหลาย ๆ ครั้ง มุมมองต่าง ๆ ที่เหล่า นักวิจารณ์ ได้ให้แง่คิดไว้ กลับกลายเป็นการสร้างกระแสในโลกฟุตบอลอย่างมากมายในภายหลัง แฟนบอลต่างนำเอาแนวคิดเหล่านี้ ไปใช้ในการอ้างอิงเวลาถกเถียงหรือพูดคุยกันในกลุ่มเพื่อนฝูง ในขณะที่สื่อก็มักจะหยิบยกประเด็นที่เหล่านักวิจารณ์ได้พูดไว้ นำไปผลิตข่าวออกมาอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน

                ต้องยอมรับว่า เมื่อมีกลุ่มแฟนบอลที่เห็นด้วย ก็ต้องมีกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยตามมา อีกทั้งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความคิดเห็นของเหล่านักวิจารณ์ ได้กลับกลายเป็นการสร้างปัญหาให้แก่ผู้จัดการทีมหรือผู้บริหารของทีมในขณะนั้น ให้ต้องทำงานกันอย่างยากลำบากยิ่งขึ้น

                แต่ในมุมที่ต้องลงมาทำงานจริง ๆ นั้นไม่เคยง่าย เมื่อพบตัวอย่างเหล่านักวิจารณ์ทั้งหลาย ที่ขอลาไมค์และลองมาเชยชมกับการทำหน้าที่ผู้จัดการทีมฟุตบอล ที่สุดท้ายประสบความล้มเหลว จนต้องรีบกลับไปทำงานเดิมที่ตนเองถนัดอย่างรวดเร็ว

                แกรี่ เนวิลล์ ตำนานปราการหลัง แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ที่ภายหลังการจบอาชีพการค้าแข้ง ได้รับเสียงชื่นชมจากเหล่าแฟนบอลมากมายในแง่ของการวิจารณ์ได้อย่างตรงประเด็น จนมีชื่อเสียงโด่งดังในวงการนักวิจารณ์ฟุตบอล เมื่อสั่งสมบารมีในการวิเคราะห์การเล่นในแต่ละทีมจนช่ำชองแล้ว จึงได้ขอทดลองงานการเป็นผู้จัดการทีม โดยได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการทีมของสโมสร บาเลนเซีย ที่เล่นในลีกสูงสุดของสเปน แต่ผลงานกลับไม่เป็นดั่งใจหวัง เมื่อทำให้สโมสรต้องตกลงไปอยู่ในโซนตกชั้น จากผลงานที่คุมทีมทั้งหมด 28 เกม พาทีมชนะได้เพียง 10 เกม เสมอ 7 และแพ้ไปทั้งสิ้น 11 เกม

                พอล สโคลส์ อดีตกองกลางตำนานสโมสร แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ก็เป็นอีกคนที่ต้องพบกับความล้มเหลวเมื่อหันมาเป็นผู้จัดการทีมอย่างสิ้นเชิง ภายหลังพาสโมสร โอลด์แฮม ชนะเพียง 1 เกม จาก 7 เกมที่ตัวเองได้คุมทีม และอีก 6 เกมที่เหลือเป็นการเสมอและแพ้อย่างละ 3 เกม

                เธียร์รี่ อองรี อดีตศูนย์หน้าระดับตำนานของทีมปืนใหญ่ อาร์เซนอล ที่ได้กลับไปคุมทีมเก่าของตัวเองสมัยเป็นดาวรุ่งอย่าง โมนาโก ก็เผชิญกับความล้มเหลวไม่ต่างกัน เมื่อพาทีมเก็บชัยชนะได้เพียงแค่ 5 เกมตลอด 20 เกมที่เจ้าตัวมีโอกาสได้คุม

                จะเห็นว่า สุดท้ายการเป็นนักวิจารณ์ ย่อมง่ายกว่าการเป็นคนที่ลงไปทำงานเสมอ ดังคำกล่าวที่ โชเซ่ มูรินโญ่ สุดยอดกุนซือคนหนึ่งของโลกเคยกล่าวไว้ว่า “ผมอยากให้เหล่านักวิจารณ์ได้ลองมานั่งข้างสนามในฐานะผู้จัดการทีมดู เพราะการดูบอลทางโทรทัศน์แล้ววิจารณ์ผลงาน มันง่ายกว่าการเป็นผู้จัดการทีมเยอะ”

นักกีฬาฟุตบอลหลายคนเติบโตมาพร้อมกับการ์ตูนเรื่องกัปตัน ซึบาสะของอาจารย์โยอิจิ ทาคาฮาชิ ซึ่งในการ์ตูนนั้นอาจารย์ได้สร้างให้ตัวละครมีสิ่งที่เรียกว่า “ท่าไม้ตาย” ที่ทำให้การ์ตูนมีสีสันและเรื่องราวน่าสนใจ

บางท่าไม้ตายแทบจะกลายเป็นความโอเวอร์เกินจะเกิดขึ้นจริง เป็นต้นว่าลูกยิงแหวกคลื่นได้ของเฮียวงะ โคจิโร่ หรือสกายวิ่ง ไดร์ฟชู้ตของพี่น้องฝาแฝดทาจิบานะที่มันทำได้ยาก เท่านั้นยังไม่พอเมื่อเรื่องราวของการ์ตูนก้าวไปสู่ระดับการแข่งขันที่เหนือกว่าเช่น ภาคเยาวชนโลก หรือภาคฟุตบอลโลก ตัวละครนักเตะใหม่ ๆ ก็จะมีท่าไม้ตายที่ทรงพลังมากยิงขึ้นไปจนแฟนนักอ่านแอบแซวว่าอาจารย์เริ่มเมากาว

แต่บนโลกความจริงของการเล่นฟุตบอล ผู้เล่นเก่ง ๆ ต่างมีสิ่งที่เรียกว่า สกิลส่วนตัว ซึ่งนั่นทำให้พวกเขากลายเป็นดาวเด่น แต่การจะถูกยกว่าเป็นผู้เล่นที่มีสกิลส่วนตัวแบบนั้นจริง ๆ ก็ต้องเกิดจากการเล่นเทคนิกนั้นบ่อยครั้ง และที่พอจะนับว่าเป็นท่าไม้ตายประจำตัวได้ก็อย่างเช่นผู้เล่นเหล่านี้

“เคาห์เตมิโน่” เคาห์เตม็อก บลังโก้ ยอดตัวรุกริมเส้นของทีมชาติเม็กซิโกที่ใช้เท้าทั้งสองข้างหนีบลูกฟุตบอลแล้วกระโดดข้ามการสกัดของผู้เล่นคู่แข่ง

“อิลาสติโก้” โรนัญดินโญ่ สตาร์บราซิลได้ใช้ท่านี้ในการเอาชนะคู่แข่ง เป็นการใช้ปลายเท้าข้างเดียวเปลี่ยนทิศทางการเลี้ยงลูกอย่างฉับพลัน

“โรนัลโด้ ช็อป” คริสเตียโน่ โรนัลโด้ นักเตะความเร็วสูงใช้การสลับขาแตะลูกฟุตบอลให้เปลี่ยนทิศทางในระหว่างที่กระชากลูกบอลไปในทิศทางหนึ่ง บ่อยครั้งมันเกิดขึ้นกลางอากาศ กองหลังที่ไม่ทันระวังจะเสียจังหวะถลำไป และปล่อยให้โรนัลโด้หลุดไปจากการไล่ประกบ

“ราโบน่า คิก” ริคาร์โด้ อินฟานเต้ สร้างลูกเตะที่น่าตกตะลึงขึ้นเมื่อเขาไขว้เท้าอ้อมหลังเท้าหลักเพื่อเตะลูกฟุตบอลออกไป มันกลายเป็นท่าที่มีนักเตะมากมายนำมาใช้จนแม้กระทั่งทุกวันนี้

“เพดาลาด้า” โรบินโญ่ใช้ลูกเล่นนี้จนกลายเป็นเครื่องหมายการค้า เขาใช้สปีดเท้าเตะคร่อมลูกฟุตบอลไปมาตั้งแต่ 1 จังหวะไปจนหลาย ๆ จังหวะเพื่อให้ตัวประกบสับสนก่อนเตะบอลหนีไปดื้อ ๆ

“คุกคิอาโย่” ฟรานเชสโก้ ต็อตติตั้งท่าง้างเท้าเหมือนจะยิงเต็มแรง แต่จังหวะที่เท้าจะโดนบอล เขาจะรั้งความแรงไว้เปลี่ยนให้เป็นการตักลูกบอลสูงขึ้นไปในอาการเหมือนลูกชิพในกีฬากอล์ฟ คำว่าคุกเคียโย่หมายถึงช้อนตัก

“ครัฟฟ์เทิร์น” โยฮัน ครัฟฟ์ ยอดนักเตะชาวฮอลแลนด์จะเปลี่ยนจังหวะเหมือนเตะบอลด้วยการแตะบอลอ้อมหลังเท้าหลักเพื่อเปลี่ยนทิศทางเลี้ยงบอล

 “ซีดาน เทิร์นหรือเดอะ รูเล็ตต์” ซีเนอดีน ซีดาน กองกลางพรสวรรค์สูงชาวฝรั่งเศสแตะบอลด้วยเท้าข้างหนึ่งดึงลูกมาด้านหลังเพื่อใช้เท้าอีกข้างส่งบอลออกไปจากตำแหน่งพร้อมกลับหมุนตัววิ่งตามลูกบอลไป มันมีทั้งความสวยงามและประสิทธิภาพ

นักเตะมากมายได้พยายามคิดหาเทคนิคส่วนตัว ฝึกฝนและนำมาใช้ในสถานการณ์ที่จำเป็นได้อย่างลงตัว ซึ่งพวกมันกลายเป็นท่าไม้ตายที่ไม่ใช้ในการ์ตูน แต่ก็มีความอันตรายและเล่นงานคู่แข่งได้อย่างยอดเยี่ยมจริง ๆ

อาชีพ เอเย่นต์ในวงการฟุตบอล ถือว่าคือความแปลกใหม่ ที่เพิ่งเข้ามาไม่ถึงศตวรรษ เพราะเมื่อใดก็ตามที่มีการเงิน มีทรัพย์สิ้นเข้ามาเกี่ยวข้อง อาชีพดูแลทรัพย์สิน หรือจัดการผลประโยชน์ จึงเกิดขึ้นมาด้วยเช่นกัน

นักฟุตบอลอาชีพแทบทุกคน ล้วนแต่มีความสามารถเมื่อพวกเขาอยู่ในสนามฟุตบอล แต่หากความเป็นไปได้นอกสนามแล้ว เอเย่นต์จึงถือเป็นอีกหนึ่งตัวช่วยค่อนข้างสำคัญ ที่สามารถนำพานักฟุตบอลให้โด่งดัง หรือพอจะอยู่รอดได้ ในวงการลูกหนังที่มีการแข่งขันสูงอย่างทุกวันนี้

และแน่นอน พวกเอเย่นต์เหล่านี้มักจะมีรายได้เป็นก่อเป็นกำ เมื่อลูกค้าในการดูแลของพวกเขา เกิดต้องการย้ายทีม หรือหาต้นสังกัดใหม่ที่ดีกว่า เปอร์เซนที่เอเย่นต์จะได้รับ จากการย้ายทีมในแต่ละครั้ง ขึ้นอยู่กับมูลค่าของการย้ายนั้น ๆ หากเราจะมองว่านี่คือสิ่งเลวร้ายก็ไม่ผิดนัก

บางคนก็มองว่า เอเย่นต์ เปรียบเสมือนปลิง ที่คอยสูบเลือดนักเตะ

“พวกเอเย่นต์ คือ ปลิง ที่คอยเกาะกินวงการฟุตบอล” อดีตบรมกุนซือแห่งแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดเคยกล่าวถึงอาชีพนี้ไว้อย่างออกรสชาติ

เพราะพวกเอเย่นต์นักเตะเหล่านี้ มักจะคอยกล่อม คอยพูดหว่านล้อมให้นักฟุตบอลในความดูแลของตน หาเรื่องย้ายทีมตลอดเวลา หาช่องทางในการย้ายต้นสังกัด เมื่อใดก็ตาม ดีลที่มีมูลค่าเกิดขึ้น เงินค่าตัวจะถูกหักออกเป็นเปอร์เซ็นรายได้ ของเหล่าเอเย่นต์ทันที

ตัวอย่างเช่น มิโล ไรโอล่า ผู้ถูกกล่าวหาว่าฟันเงินไปเกือบ ๆ 25 ล้านปอนด์ จากการยุแยงให้ ปอล ปอกบา ย้ายจากยูเวนตุส มาร่วมทัพปีศาจแดง ทั้งที่ตัวนักเตะ ไม่ได้กระสันจะย้ายทีมสักเท่าใด

แต่หากย้อนมองอีกมุม เอเย่นต์เหล่านี้ก็เป็นผู้ส่งเสริมได้เช่นกัน

เพราะหากวันใดสัญญาของคุณกับสโมสรต้นสังกัดหมดแล้ว เอเย่นต์เหล่านี้จะเป็นผู้วิ่งเต้น ช่วยเหลือคุณให้ได้รับสัญญาใหม่ ที่อาจจะมีค่าเหนื่อยมากกว่าเดิม โดยวิธีการใด ๆ ก็สุดแต่บุคคล

หรือในยามที่คุณกำลังจะโดนทีมของตนเองถีบหัวส่ง ตัดหางปล่อยวัด ไม่มีการต่อสัญญาออกไป คนพวกนี้แหละ จะช่วยวิ่งเต้นให้คุณได้มีต้นสังกัด

และในอีกหลาย ๆ ครั้ง พวกเขาจะคอยหาช่องทาง ส่งนักเตะในการดูแลของตนเอง ให้ได้ลงเล่นหรือร่วมทีมที่ดีขึ้น เพราะเอเย่นต์แต่ละคน ล้วนมีเส้นสาย มีลู่ทางลัดด้วยกันทั้งสิ้น

ซึ่งอาชีพเอเย่นต์นั้นสามารถเป็นได้ทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน พวกเขาจะสูบเลือดคุณ ยุยง ส่งเสริมคุณให้หักหลังสโมสรที่ปลุกปั้นคุณมา หรือคอยช่วยเหลือคุณ หาแนวทาง หาต้นสังกัดให้คุณ เพื่อพัฒนาตนเอง เอเย่นต์ได้เงินที่ต้องการ นักเตะได้ลงเล่น ได้ชื่อเสียง หากมองดี ๆ แล้ว นี่ก็คือสัจธรรมของโลก การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมนั่นเอง